Soms is het een uitdaging om iedereen in dezelfde richting te laten kijken, zelfs als iedereen goede bedoelingen heeft. Tijdens gesprekken met school, ouders en hulpverleners kunnen emoties soms de overhand nemen. Iedereen brengt zijn eigen expertise in, of dit nu voortkomt uit scholing of persoonlijke ervaringen. Eerdere ervaringen kunnen de emoties soms laten oplopen. Deze opgebouwde emoties, de dringende behoefte om zaken te veranderen vanwege bestaande problemen, en de daaruit voortvloeiende stress kunnen vaak leiden tot weinig constructieve gesprekken waarin partijen elkaar niet begrijpen, ondanks hun goede intenties.
Mijn eerste ervaring in deze situatie was in de rol van moeder. Gedurende twee jaar voelde het alsof ik voortdurend moest vechten voor mijn kind. Ik heb geprobeerd bepaalde zaken op talloze manieren uit te leggen, maar het bleek moeilijk om de boodschap over te brengen en ik voelde me vaak niet serieus genomen. Door gesprekken te voeren met zorgprofessionals, docenten en andere ouders buiten onze eigen situatie, kreeg ik inzicht in de passie die mensen hebben om te helpen. Ironisch genoeg kunnen deze goede bedoelingen soms leiden tot muren tussen ons, in plaats van het stellen van grenzen. Het is vaak pas mogelijk om achter het gedrag van anderen te kijken als de emotionele spanning is verminderd.
Door de verschillende perspectieven en intenties duidelijk te maken, kan er een team van mensen rondom het kind ontstaan die elkaar ondersteunen. Ze weten wat ze wel en niet kunnen en zijn bereid om op tijd hulp van anderen buiten het team in te schakelen. Ik sta klaar om je te helpen bij het vormen van dit team, zodat er aan de ontwikkeling van het kind gewerkt kan worden zonder dat de emoties te hoog oplopen.
