Het verlangen om te begrijpen waarom mensen zijn zoals ze zijn, met speciale aandacht voor hoogbegaafdheid, autismespectrumstoornis (ASS) en ADHD, komt voort uit onze natuurlijke nieuwsgierigheid en behoefte aan orde in de complexiteit van de menselijke psyche. Het is als een puzzel die we proberen op te lossen, waarbij we stukje voor stukje proberen te begrijpen hoe al deze eigenschappen en gedragingen in elkaar passen.
In mijn persoonlijke overtuiging is het vergelijken van neurobiologische factoren niet altijd voldoende om een volledig begrip te krijgen van waarom mensen zich gedragen zoals ze zich gedragen. Het is als het kijken naar een deel van de puzzel, maar niet het geheel. Bij hoogbegaafdheid, ASS en ADHD zien we allemaal belangrijke eigenschappen die ons helpen om bepaalde gedragspatronen te begrijpen, maar ze vormen slechts een deel van het verhaal.
Wat me altijd heeft verbaasd, is dat we zo vaak lijken te vergeten om naar trauma te kijken. Trauma is als dat ontbrekende stukje van de puzzel dat we over het hoofd zien. Het heeft een enorme invloed op hoe mensen zich gedragen, denken en voelen, maar het wordt vaak genegeerd als we de vergelijking maken met hoogbegaafdheid, ASS en ADHD. Het is als een onzichtbare kracht die onder de oppervlakte werkt en die we vaak over het hoofd zien.
Ik geloof dat het van cruciaal belang is om trauma niet te negeren als we proberen te begrijpen waarom mensen zijn zoals ze zijn. Trauma kan gedragingen en kenmerken veroorzaken die lijken op die van hoogbegaafde, autistische of ADHD-individuen, maar het kan ook unieke symptomen met zich meebrengen die een diepgaand begrip vereisen. Het is als het ontdekken van een verborgen dimensie in de puzzel die ons helpt om een completer beeld te krijgen van de complexiteit van de menselijke geest.
In essentie is het onderscheiden van hoogbegaafdheid, ASS en ADHD een waardevolle onderneming om meer te leren over wat ons menselijk maakt. Maar laten we niet vergeten om ook naar trauma te kijken, omdat het ons kan helpen begrijpen waarom sommige puzzelstukjes misschien anders lijken te passen. Door zowel naar neurobiologische factoren als trauma te kijken, kunnen we een dieper inzicht krijgen in wat ons vormt en hoe we kunnen helpen om het welzijn van mensen te verbeteren. Het is als het vinden van de ontbrekende stukjes van de puzzel die ons helpen om het volledige plaatje te zien, en in mijn mening is dit de sleutel tot een meer holistisch begrip van de menselijke psyche.
